Posty: 1. Kolizja na drodze prywatnej. Witam. Dnia 07.08.2017 miałem kolizję na drodze prywatnej (droga dojazdowa do posesji). Nie jest to droga wewnętrzna, strefa ruchu czy strefa zamieszkania - po prostu droga prywatna, której wspólnymi właścicielami są wszyscy, którzy mają posesje przy tej drodze. Podczas mojego cofania na drogę z Skip to content Ogólne zasady postępowań przy zdarzeniach drogowych zazwyczaj są regulowane przepisami prawa i nie sprawiają większych kłopotów. Niestety czasami zdarzają się nietypowe kolizje takie jak chociażby w osiedlowej uliczce, z pojazdem bez ważnego OC czy…z rowerzystą. Kolizja na drodze wewnętrznej Drogi wewnętrzne, oznaczone zazwyczaj odpowiednim znakiem, obejmują nie tylko drogi na osiedlach mieszkaniowych, na terenach należących do sklepów, przedsiębiorstw czy dworców, drogi dojazdowe do posesji oraz gruntów rolnych, ale również parkingi i inne place. Oznacza konieczność, wbrew licznym opiniom, konieczność przestrzegania znaków drogowych, stąd też nie wolno tutaj stwarzać zagrożenia w ruchu drogowym i prowadzić auta pod wpływem alkoholu. Drogi wewnętrzne bardzo często są miejscem niegroźnych kolizji bądź różnych uszkodzeń. W przypadku stłuczki lub innego zdarzenia warto zadbać o świadków zdarzenia oraz nagrania z monitoringu, ponieważ oświadczenie sprawcy może okazać się niewystarczające. W sytuacji, gdy kierowcy nie potrafią dojść do porozumienia, na miejsce należy wezwać policję, zaś procedura zgłaszania jest identyczna jak na drodze publicznej. Stłuczka z pojazdem bez OC W przypadku kolizji z pojazdem, który nie posiada ważnej polisy OC, poszkodowany ma obowiązek wezwania policji, a następnie może zgłosić swoje roszczenia do jakiegokolwiek oddziału firmy zajmującej się likwidacją szkód z OC (najlepiej skontaktować się ze swoim ubezpieczycielem). Odszkodowanie zostanie wypłacone przez Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny, który wystąpi do sprawcy o zwrot wypłaconego odszkodowania oraz nałoży odpowiednią karę za brak OC. Kolizja z rowerzystą Rowerzyści nie posiadają obowiązku zawierania ubezpieczeń OC, stąd też najlepiej wezwać na miejsce zdarzenia policje. W sytuacji, gdy cyklista nie chce zapłacić odszkodowania , dochodzenie jakiegokolwiek odszkodowania może odbyć się wyłącznie w sądzie jako sprawa cywilna. Rozgraniczenia,podziały, scalenia nieruchomości. Jaki użytek dla drogi wewnętrznej? Polskie Towarzystwo Geodezyjne Adres do korespondencji: ul. Władysława Łokietka 18 59-220 LEGNICA zarzad@ptg-org.pl Komisja Rewizyjna PTG: komisja.rewizyjna@ptg-org.pl Sąd Koleżeński PTG: sad.kolezenski@ptg-org.pl 637-215-37-14 74 1140 2004 0000 310279 Procedura uzyskania zezwolenia na podstawie specustawy drogowej. Specustawa drogowa stanowi narzędzie prawne uproszczenia procedur tworzenia dróg publicznych. Unormowania proceduralne zawarte w specustawie różnią się znacznie od regulacji sprzed jej uchwalenia. W polskim porządku prawnym obowiązuje kilka tzw. specustaw, tj. aktów prawnych uchwalonych w celu rozwiązania doraźnego problemu, zagadnienia. Specustawy dotyczą przede wszystkim przygotowywania i realizacji inwestycji infrastrukturalnych i związane są między innymi z drogami publicznymi, transportem kolejowym, budowlami przeciwpowodziowymi czy lotniskami cywilnymi. Specustawa została także uchwalona w ramach przygotowań do organizacji Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej UEFA EURO 2012. Potrzeba uchwalania specustaw wynika zazwyczaj z braku efektywności regulacji ogólnych lub procedur administracyjnych w danym obszarze. Wprowadzenie Ustawa z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych ( z 2015 r. poz. 2031, dalej: specustawa drogowa) określa w sposób szczegółowy procedurę poprzedzającą budowę dróg publicznych. Ratio legis tej ustawy to niewątpliwie rozwój infrastruktury drogowej w Polsce. Uproszczone procedury skutkują skróceniem czasu przygotowania dokumentacji projektowej, uzyskiwania niezbędnych opinii, co w konsekwencji przyczynia się do szybszego rozpoczęcia budowy autostrad, dróg szybkiego ruchu czy obwodnic miast. Pomimo wyżej wskazanych korzyści dla uczestników procedury związanej z realizacją inwestycji drogowych przepisy specustawy drogowej budzą niejednokrotnie wątpliwości praktyczne. Niniejszy artykuł poświęcony jest zagadnieniom problemowym związanym z uzyskaniem zezwolenia na realizację inwestycji drogowej (w skrócie: ZRID) w świetle specustawy drogowej. Omówiony w nim zostanie zakres przedmiotowy tej regulacji, kolizja norm specustawy drogowej i innych ustaw z zakresu prawa budowlanego, charakter prawny ZRID, podmioty uprawnione do wystąpienia z wnioskiem o wydanie ZRID, procedura jego wydawania oraz kwestia kompetencji przedstawicieli organów administracji w tym zakresie. Zakres przedmiotowy regulacji specustawy drogowej Przepisy specustawy drogowej nie zawierają legalnej definicji pojęcia inwestycji z zakresu dróg publicznych, odsyłając w tym zakresie do definicji drogi publicznej z ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych ( z 2015 r. poz. 460, z późn. zm., dalej: Zgodnie z zawartą tam regulacją jest to droga zaliczona do jednej z kategorii dróg, z której może korzystać każdy zgodnie z jej przeznaczeniem, ograniczeniami i wyjątkami określonymi w przepisach. Zgodnie z art. 4 pkt 2 drogą jest budowla wraz z drogowymi obiektami inżynierskimi, urządzeniami oraz instalacjami, stanowiąca całość techniczno-użytkową, przeznacz oną do prowadzenia ruchu drogowego, zlokalizowaną w pasie drogowym. Drogi publiczne i wewnętrzne są zatem budowlami w rozumieniu ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane. Zasadnicze znaczenie dla stosowania specustawy ma jednak definicja budowy drogi zawarta w ustawie o drogach publicznych, zgodnie z którą jest ona wykonywaniem połączenia drogowego między określonymi miejscami lub miejscowościami, a także jego odbudową i rozbudową. Ze względu na położenie wyróżnia się następujące kategorie dróg: krajowe, wojewódzkie, powiatowe i gminne. Innym kryterium podziału jest dostępność dróg, według którego dzieli się je na drogi ogólnodostępne i drogi o ograniczonej dostępności (w tym autostrady i drogi ekspresowe). Od dróg publicznych należy odróżnić drogi wewnętrzne, tj. drogi, parkingi oraz place przeznaczone do ruchu pojazdów, niezaliczone do żadnej z kategorii dróg publicznych i niezlokalizowane w pasie drogowym tych dróg (art. 8 Specustawa drogowa z dnia 25 lipca 2008 roku przed nowelizacją, która weszła w życie 10 września 2008 roku, obejmowała swoją regulacją jedynie drogi krajowe oraz drogi w miastach na prawach powiatu, finansowane z budżetów tych miast, nie znajdowała zaś zastosowania do wszystkich dróg publicznych w rozumieniu ustawy o drogach publicznych. Budowa drogi a przebudowa i remont drogi Na tle specustawy drogowej pojawiły się niejasności interpretacyjne co do zakresu inwestycji drogowych, do których przedmiotowa regulacja się odnosi. Dotyczyły one głównie tego, czy zakres stosowania specustawy drogowej można rozszerzyć na remont i przebudowę drogi. Taka wykładnia przepisów nie wydaje się jednak zasadna z punktu widzenia celu ustawy. Zgodnie z art. 4 pkt 19 remont drogi jest wykonywaniem robót przywracających pierwotny stan drogi, także przy użyciu wyrobów budowlanych innych niż użyte w stanie pierwotnym. Przebudowa drogi oznacza zaś, zgodnie z art. 4 pkt 18 wykonywanie robót, w których wyniku następuje podwyższenie parametrów technicznych i eksploatacyjnych istniejącej drogi, niewymagających zmiany granic pasa drogowego. Wykonywanie robót budowlanych polegających na przebudowie dróg jest zwolnione z obowiązku uzyskania pozwolenia na budowę i podlega jedynie zgłoszeniu właściwemu organowi. Zgodnie z art. 3 pkt 6 prawa budowlanego przez budowę należy rozumieć wykonywanie obiektu budowlanego w określonym miejscu, a także odbudowę, rozbudowę, nadbudowę obiektu budowlanego. Zarówno w przypadku remontu drogi, jak i jej przebudowy roboty budowlane ograniczają się do istniejących granic pasa drogowego. Wykładnia celowościowa specustawy prowadzi do wniosków, że decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej dotyczy budowy nowej drogi (ewentualnie jej rozbudowy). Towarzyszy jej zajęcie i przejście prawa własności nieruchomości nią objętych na rzecz Skarbu Państwa lub właściwej jednostki samorządu terytorialnego. Okoliczności te odróżniają budowę od przebudowy lub remontu, co prowadzi do wniosku, że zakresu specustawy nie należy rozszerzać na powyższe pojęcia. Specustawa drogowa a inne ustawy Regulacje specustawy drogowej wprowadzają rozwiązania o charakterze lex specialis, upraszczając procedurę administracyjną i kształtując proces inwestycyjny z zakresu dróg publicznych. Zgodnie z art. 11c specustawy drogowej do postępowania w sprawach dotyczących wydania decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej stosuje się przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego. Na podstawie art. 11i specustawy w sprawach dotyczących zezwolenia na realizację inwestycji drogowej w niej nieuregulowanych stosuje się odpowiednio przepisy ustawy Prawo budowlane. W sprawach tych nie stosuje się natomiast przepisów ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym ( 2003 nr 80 poz. 717) oraz przepisów ustawy z dnia 9 października 2015 r. o rewitalizacji ( 2015 poz. 1777), co oznacza, że lokalizacja drogi może być niezależna od tego, co zostało ustalone w prawie miejscowym. Ponadto w sprawach nieuregulowanych w rozdziale 3 specustawy drogowej zatytułowanym Nabywanie nieruchomości pod drogi stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami ( 1997 nr 115 poz. 741). Po nowelizacji specustawy drogowej z 2008 roku jest ona wyłączną regulacją poprzedzającą budowę drogi w rozumieniu ustawy o drogach publicznych. W odniesieniu do przypadków, gdy plan miejscowy przewiduje przebieg drogi publicznej, prace budowlane mogą być prowadzone wyłącznie na podstawie zezwolenia na realizację inwestycji drogowej. Pozwolenie na budowę drogi może być wydane jedynie w przypadku, gdy postępowanie w sprawie takiego pozwolenia zostało wszczęte przed wejściem w życie nowelizacji, tj. do 10 września 2008 roku. W odniesieniu do inwestycji wewnątrz pasa drogowego oraz budowy drogi wewnętrznej, gdy brak jest planu miejscowego, zastosowana zostanie standardowa procedura, tj. w oparciu o warunki zabudowy i pozwolenie na budowę. Charakter prawny zezwolenia na realizację inwestycji drogowej Zezwolenie na realizację inwestycji drogowej stanowi rodzaj skonsolidowanego orzeczenia administracyjnego, które łączy decyzję o ustaleniu lokalizacji drogi z pozwoleniem na budowę. Można ją zatem uznać za kompleksową decyzję, która oprócz pozwolenia na budowę wywłaszcza nieruchomości znajdujące się w pasie inwestycji, jak również zatwierdza podział nieruchomości. Decyzja ta może również ograniczyć korzystanie z nieruchomości sąsiednich w celu przebudowy infrastruktury technicznej i dróg niższej kategorii. Ze względu na specyficzny charakter inwestycji drogowej, jako inwestycji liniowej przebiegającej najczęściej przez wiele nieruchomości, ustawodawca połączył kilka odrębnych procedur i rozstrzygnięć administracyjnych w jedną procedurę kończącą się decyzją o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej, stanowiącą podstawę rozpoczęcia robót budowlanych w zakresie budowy drogi publicznej. Skutkiem połączenia postępowań administracyjnych jest wydanie jednego rozstrzygnięcia. Podmioty uprawnione do wystąpienia z wnioskiem o wydanie ZRID Zgodnie z przepisami specustawy drogowej podmiotem uprawnionym do wystąpienia z wnioskiem o wydanie ZRID jest właściwy zarządca drogi. W odniesieniu do dróg krajowych położonych poza terenami miast na prawach powiatu oraz wszystkich dróg szybkiego ruchu i ekspresowych, w tym również położonych na terenie miasta, jest nim Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad. Prezydenci miast na prawach powiatu mogą złożyć wnioski o wydanie ZRID w odniesieniu do wszystkich kategorii dróg, z wyłączeniem dróg ekspresowych i szybkiego ruchu. Poza miastami na prawach powiatu w odniesieniu do dróg wojewódzkich odpowiednią osobą jest marszałek województwa, natomiast dla dróg gminnych – wójt, burmistrz lub prezydent miasta. Ponadto decyzja ZRID powinna być skierowana do zarządcy drogi, a nie zarządu. Ma to swoje skutki prawne, ponieważ tylko zarządcy drogi przysługuje uprawnienie do wniesienia odwołania oraz skargi do sądu administracyjnego. Procedura wydawania ZRID Po złożeniu przez odpowiedni organ wniosku o wydanie decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej wojewoda (w odniesieniu do dróg krajowych i wojewódzkich) albo starosta (w odniesieniu do dróg powiatowych i gminnych) zawiadamia właścicieli lub użytkowników wieczystych nieruchomości objętych wnioskiem o wszczęciu postępowania w sprawie wydania decyzji. Zawiadomienie zawiera oznaczenie nieruchomości lub ich części według danych zawartych w katastrze nieruchomości oraz informację o terminie i miejscu, w którym strony mogą zapoznać się z aktami sprawy. Kompetencje przedstawicieli organów administracji do wydania ZRID Przy wydawaniu decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej zostały zachowane kompetencje przedstawicieli organów administracji państwowej, tj. wojewody w odniesieniu do dróg krajowych i wojewódzkich oraz starosty w odniesieniu do dróg powiatowych i gminnych. Problem kompetencyjny pojawia się w sytuacji wydawania decyzji dotyczącej skrzyżowania drogi wojewódzkiej albo krajowej z drogami powiatowymi i wojewódzkimi. Zgodnie z postanowieniem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 28 lutego 2008 r., sygn. akt II OW 80/07, w tym przypadku organem właściwym dla całej inwestycji jest organ wyższego stopnia, tj. wojewoda. Natomiast w sytuacji, kiedy część inwestycji (np. budowa drogi powiatowej w mieście na prawach powiatu) wkracza w granice sąsiedniego powiatu, zastosowanie ma ogólna zasada z Kodeksu postępowania administracyjnego, zgodnie z którą właściwy jest organ, na którego części leży większa część inwestycji. Decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej wydawana jest w terminie 90 dni od złożenia wniosku przez właściwego zarządcę drogi. Zgodnie z art. 11f specustawy drogowej zawiera ona w szczególności: wymagania dotyczące powiązania drogi z innymi drogami publicznymi, określenie linii rozgraniczających teren (w tym określenie granic pasów drogowych), warunki wynikające z potrzeb ochrony środowiska, zabytków i dóbr kultury współczesnej oraz potrzeb obronności państwa, wymagania dotyczące ochrony uzasadnionych interesów osób trzecich, zatwierdzenie podziału nieruchomości, oznaczenie nieruchomości lub ich części według danych zawartych w katastrze nieruchomości, a także zatwierdzenie projektu budowlanego. Podsumowanie Specustawa drogowa stanowi narzędzie prawne uproszczenia procedur tworzenia dróg publicznych. Ratio legis omawianej ustawy to przyspieszenie rozwoju infrastruktury drogowej w Polsce, w szczególności na potrzeby transportu. Unormowania proceduralne zawarte w specustawie różnią się znacznie od regulacji sprzed jej uchwalenia i dotyczą zarówno początkowego stadium postępowania, jak i weryfikacji ostatecznej decyzji w trybie nadzwyczajnym. Co istotne, na wniosek właściwego zarządcy drogi, uzasadniony interesem społecznym lub gospodarczym, decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej może zostać nadany rygor natychmiastowej wykonalności (wojewoda w odniesieniu do dróg krajowych i wojewódzkich albo starosta w odniesieniu do dróg powiatowych i gminnych). Regulacja ta modyfikuje niektóre zasady ogólne procedury administracyjnej (np. zasadę czynnego udziału stron w postępowaniu), zaś szczególny nacisk kładzie na zasadę szybkości postępowania. Artur Sidor radca prawny, wspólnik w Kancelarii Pietrzak Sidor & Wspólnicy Anna Matysiak prawnik w Kancelarii Pietrzak Sidor & Wspólnicy O kancelarii Kancelaria Pietrzak Sidor & Wspólnicy powstała w 2007 roku. Tworzy ją zespół kilkunastu praktyków posiadających doświadczenie w wielu dziedzinach prawa. Większość ma za sobą kilkunastoletnią praktykę zawodową i wieloletnie doświadczenie w samodzielnym świadczeniu pomocy prawnej. Zespół prawników Kancelarii Pietrzak Sidor & Wspólnicy świadczy kompleksową obsługę prawną na rzecz klientów korporacyjnych oraz indywidualnych. Prawnicy Kancelarii specjalizują się w sprawach z zakresu: prawa gospodarczego, prawa budowlanego, transakcji handlowych, prawa bankowego, obrotu nieruchomościami, prawa pracy, prawa farmaceutycznego oraz własności intelektualnej, a także postępowań sądowych, arbitrażowych i prawa karnego. Kancelaria Pietrzak Sidor & Wspólnicy współpracuje również z zagranicznym kancelariami, w tym: Collins Benson Goldhill (z siedzibą w Londynie), Doughty Street Chambers (z siedzibą w Londynie) oraz Tricaud-Traynard (z siedzibą w Paryżu). A na tym nie koniec konsekwencji. Bo sprawcę czeka jeszcze kara za brak OC z UFG. Ile jest kary za brak OC? To zależy. Stawki przedstawiamy poniżej. Kolizja: brak OC poszkodowanego. Może się okazać, że podczas pokolizyjnej kontroli dokumentów wyjdzie na jaw iż to samochód poszkodowanego nie miał ważnej polisy OC. Co w takim przypadku?
Mandat za kolizję może być naprawdę dotkliwy. Kierowcy grozi nawet 6 punktów karnych! Czy zatem zawsze warto wzywać policję? Kolizja drogowa: co zrobić? Rosnące z roku na rok natężenie ruchu na polskich drogach sprawia, że każdego roku nad Wisłą ma miejsce blisko 440 tysięcy kolizji drogowych. Co w ich przypadku powinni zrobić kierowcy? Tak naprawdę mają dwa wyjścia. spisanie oświadczenia: sprawca przyznaje się w nim do winy, wskazuje okoliczności, miejsce i czas zdarzenia, określa dane swojego pojazdu i pojazdu poszkodowanego oraz podaje informacje dotyczące polisy OC. wezwanie policji na miejsce zdarzenia: funkcjonariusze rozsądzają o winie, spisują raport i wlepiają sprawcy mandat za spowodowanie kolizji. Kiedy kolizja drogowa powinna zakończyć się obecnością policji? Przede wszystkim wtedy, gdy sprawca nie przyznaje się do winy, ewentualnie zbiegł z miejsca zdarzenia. Przypadki bezsporne warto kończyć oświadczeniem - to rozwiązanie szybsze (czasami na patrol trzeba czekać kilkadziesiąt minut) i tańsze dla sprawcy (mandat za kolizję na parkingu czy w innym miejscu nie jest wtedy konieczny). Mandat za spowodowanie kolizji: ile wynosi? A więc ile wynosi mandat za spowodowanie kolizji? Taryfikator nie przewiduje sztywnej wartości kary - funkcjonariusze mogą skorzystać z wartości określonych widełkami. Sprawca może otrzymać grzywnę wynoszącą od 200 do nawet 500 złotych. Na tym jednak nie koniec, bo do jego konta dopisane zostaną też punkty karne. Tych będzie aż 6. Skąd tak wysoka sankcja? W końcu efektem kolizji jest spowodowanie zagrożenia. W tym punkcie warto odróżnić kolizję od wypadku - szerzej opowiemy o tym w dalszej części materiału. W kolizji główne szkody dotyczą kwestii majątkowych. W przypadku wypadku musi dojść do naruszenia czynności narządu ciała. W takim przypadku sprawca dostanie nie tylko mandat. W skrajnym przypadku podlega karze pozbawienia wolności Mandat za kolizję na parkingu. W każdym przypadku? Ile wynosi mandat za kolizję na parkingu? No i tu sprawa zaczyna się komplikować. Czemu? Bo mandat musi wlepić policja, a policjanci mogą interweniować tylko wtedy, gdy do zdarzenia dojdzie na drodze publicznej. W skrócie, jeżeli parking przed marketem nie będzie oznaczony jako strefa ruchu, patrol najprawdopodobniej nie pojawi się wcale. Jak wtedy powinna zakończyć się kolizja na parkingu? Mandatu nie będzie, ale powinno pojawić się oświadczenie spisane między prowadzącymi. Jeżeli nie dojdą oni do porozumienia, pozostaje sąd cywilny. Kolizja na parkingu: art. 86 par. 1 Kodeksu wykroczeń: Kto na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu, nie zachowując należytej ostrożności, powoduje zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Identyczna sytuacji dotyczy scenariusza, w którym zdarzy się kolizja na parkingu podczas cofania. Mandat w tym przypadku nie jest taki oczywisty - bo i funkcjonariusze nie zawsze mogą interweniować. Kolizja drogowa: kiedy sprawa w sądzie? Nie zawsze mandat stanowi finał, którym kończy się kolizja drogowa. Sprawa w sądzie również jest możliwa. W jakim przypadku? Przede wszystkim wtedy, gdy sprawca nie przyznaje się do winy i odrzuca wnioski funkcjonariuszy - odmawia przyjęcia mandatu za spowodowanie kolizji. Na taki krok warto jednak zdecydować się przede wszystkim wtedy, gdy kierujący ma realną szansę na udowodnienie braku swojej winy. Szczególnie że konsekwencje będą dużo poważniejsze! Kolizja drogowa: kiedy sprawa w sądzie pójdzie nie po myśli sprawcy, może otrzymać nawet 5000 złotych grzywny oraz zakaz prowadzenia pojazdów na okres od 6 miesięcy do 5 lat. Kolizja a wypadek: jakie są różnice? Do wypadku drogowego dochodzi wtedy, gdy w wyniku zderzenia pojazdów jeden z uczestników został ranny lub poniósł śmierć. Dużo poważniejsze skutki sprawiają, że wypadek nie kończy się jak kolizja drogowa. Sprawa w sądzie jest tu konieczna. Powód? Sprawca wypadku popełnia nie wykroczenie, a przestępstwo. Tym samym mandat za stłuczkę to dopiero początek. Sprawca musi być też ścigany z urzędu. Kara? Pozbawienie wolności do lat 8 lub 12 (jazda pod wpływem alkoholu). Poza tym sąd może orzec zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych. Poszkodowani w wypadku muszą mieć lekkie lub średnie obrażenia, przy czym ich skutki powinny być odczuwalne przez ponad 7 dni. Kolizja drogowa: kiedy sprawa w sądzie się nie pojawi? Gdy sprawca jest osobą najbliższą poszkodowanemu. Ściganie odbywa się bowiem na wniosek poszkodowanego. Ten może odmówić. W takim przypadku postępowanie identycznie jak w przypadku kolizji zakończy się na mandacie. Chcesz dowiedzieć się więcej, sprawdź »
Włącz światła awaryjne. Przed wyjściem z pojazdu upewnij się w lusterkach, że możesz z niego bezpiecznie wyjść. Nałóż kamizelkę odblaskową i umieść trójkąt odblaskowy (ostrzegawczy) w odległości 100 m za pojazdem, odpowiednio do miejsca jego unieruchomienia. Zejdź z jezdni i na poboczu, najlepiej za barierkami oczekuj na
Kamil Czekirda Kolizja wydarzyła się dnia r. na słynnym rondzie im. Kowcza w Lublinie w obrębie zjazdu w kierunku ul. Krochmalnej. Uczestniczkami kolizji były dwie Panie, kierująca Oplem jechała pasem zewnętrznym, kierująca Citroenem natomiast pasem wewnętrznym. Obie zamierzały pojechać w kierunku ul. Filaretów, tak jak robi to codziennie wielu kierowców w Lublinie, i nie byłoby w tym nic nadzwyczajnego, gdyby nie zepsuty autobus komunikacji miejskiej stojący na prawym pasie tuż za zjazdem z ronda. Do wyboru pozostał więc jeden pas, lewy. Kto mógł go zająć? Kierująca Oplem czy Citroenem? To pytanie było nie lada zagwozdką zarówno dla Komendy Miejskiej Policji w Lublinie, Sądu Rejonowego Lublin-Zachód, czy biegłego, mogłoby się wydawać, ekspertów ruchu drogowego, jak i dla kierujących oboma pojazdami. Dalsza część artykułu pod linkiem:
🚨 SUBSKRYBUJ nasz kanał: http://bit.ly/2n9SW9a 🚨👉 Nasza strona internetowa www.gezet.pl📲 OBSERWUJ NAS W SOCIAL MEDIA:FACEBOOK https://www.facebook.com/Gr
Codziennie mijasz na swoim osiedlu bezmyślnie ustawione znaki drogowe? Nie jesteś sam. Taka sytuacja nie jest niestety wyjątkiem na polskich drogach. Dotyczy to zwłaszcza dróg wewnętrznych. Kto jest odpowiedzialny za drogi wewnętrzne? Zacznijmy od podstaw. Drogi wewnętrzne to drogi, drogi rowerowe, parkingi oraz place przeznaczone do ruchu pojazdów, niezaliczone do żadnej z kategorii dróg publicznych. Drogi wewnętrzne nie są zatem drogami publicznymi (gminnymi, powiatowymi, wojewódzkimi ani krajowymi). Łatwo się jednak pomylić ponieważ drogom wewnętrznym – tak jak publicznym – mogą zostać nadane oficjalne nazwy. Żeby ustalić czy mamy do czynienia z drogą publiczną czy z drogą wewnętrzną najprościej skontaktować się z zarządcą dróg gminnych (szerzej w tym wpisie) i zapytać o konkretną ulicę. Kontakt z urzędem nie będzie oczywiście potrzebny jeśli droga wewnętrzna zostanie prawidłowo oznakowana znakiem D-46 „droga wewnętrzna”, który oznacza początek ogólnodostępnej drogi niepublicznej, a dodatkowy napis umieszczony na znaku wskazywać będzie jej zarządcę. Drogi wewnętrzne mogą stanowić własność prywatną lub publiczną. Samo jednak przysługiwanie prawa własności do danej drogi wewnętrznej gminie czy Skarbowi Państwa nie sprawia, że mamy do czynienia z drogą publiczną. Konieczne jest jeszcze zaliczenie drogi wewnętrznej do odpowiedniej kategorii dróg publicznych w trybie i formie określonej w ustawie. Oznakowanie dróg wewnętrznych oraz zarządzanie nimi należy do zarządcy terenu, na którym jest zlokalizowana droga, a w przypadku jego braku – do właściciela tego terenu (art. 8 ust. 2 udp). Do tych podmiotów należy też zarządzanie ruchem na drogach wewnętrznych. Prawo o ruchu drogowym stanowi, że podmioty zarządzające drogami wewnętrznymi, ustalając organizację ruchu na tych drogach stosują znaki i sygnały drogowe oraz zasady ich umieszczania obowiązujące na drogach publicznych. Koszt oznakowania drogi wewnętrznej ponosi jej zarządca (art. 10 ust. 10a prd). Jak walczyć z nieprawidłowym oznakowaniem dróg wewnętrznych? Najlepiej zacząć od poinformowania zarządcy o zauważonych nieprawidłowościach (mailem, telefonicznie lub pisemnie). Jeśli to nie pomoże, a nasza droga wewnętrzna położona jest w „strefie ruchu” lub „strefie zamieszkania” życzliwego maila posyłamy również do wojewody, który sprawuje nadzór nad zarządzaniem ruchem. Wojewoda może nakazać zmianę organizacji ruchu ze względu na ważny interes ogólnospołeczny. Ustawodawca przewidział też swoistego bata na zarządców dróg wewnętrznych w postaci art. 85a Kodeksu wykroczeń. Przepis ten przewiduję karę na nieprawidłowe oznakowanie dróg wewnętrznych. Art. 85a. § 1. Kto narusza przepisy dotyczące sposobu znakowania dróg wewnętrznych, podlega karze grzywny. § 2. Tej samej karze za czyn określony w § 1 podlega ten, kto zlecił wadliwe dokonanie tej czynności. Popełnienie powyższego wykroczenia może nastąpić w szczególności przez: zastosowanie znaków nieprzewidzianych w obowiązujących przepisach; wykorzystanie znaków o wymiarach lub kolorystyce niezgodnej z przepisami; postawieniu znaku w niewłaściwym miejscu, w nieodpowiedniej odległości lub wysokości Zawiadomienie policji lub straży miejskiej o możliwości popełnienia powyższego wykroczenia powinno doprowadzić do zweryfikowania czy znaki zostały prawidłowo ustawione. Należy jednak zaznaczyć, że oznakowanie połączeń dróg wewnętrznych z drogami publicznymi oraz utrzymanie urządzeń bezpieczeństwa i organizacji ruchu, związanych z funkcjonowaniem tych połączeń, należy do zarządcy drogi publicznej (art. 8 ust. 4 udp). Zarządca dróg publicznych nie ponosi odpowiedzialności z art. 85a Kodeksu wykroczeń. Odszkodowanie za wadliwe oznakowanie drogi wewnętrznej Zarządca drogi wewnętrznej, który nieprawidłowo oznakował drogę wewnętrzną ponosi nie tylko odpowiedzialność za wykroczenie, ale może także ponosić odpowiedzialność cywilnoprawną wobec osób poszkodowanych na skutek swojego zaniedbania. Dlatego też jeśli uczestniczyliśmy w wypadku drogowym lub zdarzeniu drogowym na drodze wewnętrznej warto sprawdzić czy droga ta była prawidłowa oznakowana. Jak mi się jednak wydaje, druga strona zarzuca Panu naruszenie zasad włączania się do ruchu. Mówi o tym art. 17 ustawy Prawo o ruchu drogowym. Zachowanie szczególnej ostrożności przy włączaniu się do ruchu. Proszę zwrócić uwagę na ustęp 2, który nakazuje zachować szczególną ostrożność podczas tego manewru.
Wyjeżdżałem z tej stacji drogą oznaczoną USTAWA o drogach publicznychz dnia 21 marca 1985 drogach publicznychArt. 2. 1. Drogi publiczne ze względu na funkcje w sieci drogowej dzielą się na następujące kategorie: 1. drogi krajowe; 2. drogi wojewódzkie; 3. drogi powiatowe; 4. drogi Zaliczenie do kategorii dróg gminnych następuje w drodze uchwały rady gminy po zasięgnięciu opinii właściwego zarządu powiatu. CYTATdroga gminna mająca status drogi wewnętrznej dojazdowej do pól uprawntrzeba ustalić czy była uchwała czy nie ,inaczej ta droga to wewnętrzna Art. 8. 1. Drogi niezaliczone do żadnej kategorii dróg publicznych, w szczególności drogi w osiedlach mieszkaniowych, dojazdowe do gruntów rolnych i leśnych, dojazdowe do obiektów użytkowanych przez przedsiębiorców, place przed dworcami kolejowymi, autobusowymi i portami oraz pętle autobusowe, są drogami wewnętrznymi. 1a. Podjęcie przez radę gminy uchwały w sprawie nadania nazwy drodze wewnętrznej wymaga uzyskania pisemnej zgody właścicieli terenów, na których jest ona zlokalizowana. 2. Budowa, przebudowa, remont, utrzymanie, ochrona i oznakowanie dróg wewnętrznych oraz zarządzanie nimi należy do zarządcy terenu, na którym jest zlokalizowana droga, a w przypadku jego braku - do właściciela tego terenu. ale na nich tez obowiązuja podstwowe zasady ruchu drogowego a do nich nalezy pierwszewństwo z prawej strony
. 289 141 68 452 29 108 131 318

kolizja na drodze wewnętrznej art