🌘 Dziedziczka Morza I Ognia

26 kwietnia będzie mieć miejsce premiera najnowszej produkcji platformy Hulu – serialowa adaptacja książki autorstwa Margaret Atwood, The Handmaid’s Tale (polski tytuł: Opowieść podręcznej). W natłoku wielu nowych seriali być może wam ta wiadomość umknęła… A nie powinna! Co prawda serialu jeszcze nie widziałam, jeśli jednak będzie choć w połowie tak dobry, jak powieściowy oryginał, to… spokojnie będzie to jedna z najlepszych produkcji ostatniej dekady. Dlatego też chciałabym przybliżyć wam dzisiaj powieść Atwood. The Handmaid’s Tale to dystopia, napisana z punktu widzenia młodej kobiety… Dobra, już widzę, jak przewracacie oczami przed ekranem. „O nie, kolejna powiastka dla młodzieży w stylu Igrzysk Śmierci…”. No cóż, tym razem nie macie racji. Po pierwsze, powieść została wydana w 1985 roku, tak więc od obecnego wysypu dystopijnych young adult novels dzieli ją ładnych parę dekad. Po drugie, zdecydowanie bliżej jej klimatem do Roku 1984 czy Nowego, wspaniałego świata, niż do Igrzysk Śmierci. Po trzecie, akcja wcale nie dzieje się w odległej przyszłości. Można by powiedzieć, że są to niemal czasy współczesne… Świat poszedł naprzód. Nie ma już Stanów Zjednoczonych. Zamiast tego mamy państwo wyznaniowe Gilead, którego główną religią jest radykalny odłam chrześcijaństwa – purytanizm. Społeczeństwo zostało podzielone na klasy według statusu majątkowego oraz – co ważniejsze – płci. Równouprawnienie to już zamierzchła przeszłość… Kobietom zabroniono pracować, czytać i pisać. Od tej pory są to wyłącznie przywileje mężczyzn. Kobiety natomiast mogą być Żonami (Wifes), Martami (Marthas, nazwa klasy kobiecej służby domowej) lub tytułowymi Podręcznymi… Nową rzeczywistość poznajemy oczami jednej z nich. Jedynym celem Podręcznej jest urodzenie zdrowego dziecka swojej rodzinie. Dni spędza na robieniu zakupów i czekaniu na comiesięczny rytuał, podczas którego pan domu usiłuje ją zapłodnić. Jeśli się to nie uda, kobiecie grozi zesłanie do kolonii karnej dla Niekobiet (Unwomen). O niskim statusie Podręcznej świadczy między innymi fakt, że nie ma nawet własnego imienia, Obecnie nazywa się Offred (po polsku Freda), ponieważ należy do rodziny Freda. To zaledwie zarys wykreowanego przez Atwood świata, nie chcę jednak pozbawiać was przyjemności odkrywania jego niuansów. Mogę powiedzieć, że nie zabraknie tu żadnych typowych dla dystopii elementów. Przemoc władzy? Wysłanie do kolonii karnej, gdzie będziesz sprzątać radioaktywne odpady, wcale nie jest najgorszą możliwą karą za zbrodnie. Wszechobecna inwigilacja? Jak najbardziej jest. Pranie mózgu na ogromną skalę? Zobaczymy co nieco poprzez wspomnienia narratorki ze szkoły dla Podręcznych. Świat z The Handmaid’s Tale jest po prostu… przerażający. Chociaż pan domu Offred stwierdza, że była to zmiana na lepsze, trudno tak naprawdę znaleźć jej beneficjentów… zarówno wśród kobiet, jak i wśród mężczyzn. Nowatorskim elementem jest wprowadzony zakaz czytania i pisania dla kobiet – nawet sklepy w mieście nie maja już szyldów z napisami. Zostały one zastąpione obrazkami. Niemożność utrwalenia wspomnień na piśmie czy też podjęcia jakiegokolwiek zajęcia intelektualnego sprawia, że Offred obsesyjnie powraca myślami do wspomnień sprzed rewolucji. Równocześnie zaś doskonale zdaje sobie sprawę z tego, że wspomnienia ulegają zatarciu i zniekształceniu, stają się „opowieścią opowiadaną samej sobie”. Wyjątkowa subiektywność historii wpływa na narrację, która podąża raczej za emocjami, niż za przyczynowo-skutkowym tokiem wydarzeń. Osobiście uważam to za zaletę powieści. Dzięki temu zabiegowi prawda o wykreowanym przez Atwood świecie jest odsłaniana stopniowo, a czytelnik angażuje się emocjonalnie w poszukiwanie prawdy wewnątrz wspomnień i przemyśleń narratorki. Gdy zaś odnajduje kolejne fragmenty układanki, przerażenie ogarnia go coraz bardziej… Osobiście uważam, że The Handmaid’s Tale jest najlepszą powieścią dystopijną, jaka kiedykolwiek powstała. Połączenie rygorystycznej społeczności, przypominającej XIX wiek, ze wspomnieniami narratorki o nowoczesnym świecie, który ją otaczał jeszcze parę lat temu, daje piorunujący efekt. Kanadyjska pisarka znakomicie pokazuje, do czego może doprowadzić nienawiść, fanatyzm, a przede wszystkim – obojętność. Nie ma tu ani grama przerysowania, wszystko jest osadzone w realiach dzisiejszego społeczeństwa, co wzmaga jeszcze siłę przekazu powieści. Piszę „dzisiejszego”, chociaż bowiem The Handmaid’s Tale wydano w 1985 roku, to przedstawiona w książce rewolucja mogłaby się zdarzyć również i dzisiaj. Po lekturze powieści przez długi czas dręczyło mnie okropne poczucie, że tylko krok dzieli nas od przyszłości podobnej do wizji Atwood. Nic dziwnego, że powieść ta doczekała się wielokrotnych wznowień (również w Polsce). Mam nadzieję, że serial odda sprawiedliwość powieściowemu oryginałowi i że dzięki niemu widzowie postarają się, by do takiej przyszłości nigdy nie doszło. SZCZEGÓŁY: Tytuł: The Handmaid Tale (angielski), Opowieść podręcznej (polski) Wydawnictwo: McClelland and Stewart (pierwsze wydanie angielskie), PIW (pierwsze wydanie polskie) Autor: Margaret Atwood Tłumacz: Zofia Uhrynowska-Hanasz (pierwsze wydanie polskie) Typ: książka Gatunek: literatura piękna Data premiery: 1985 (wydanie angielskie), 1992 (wydanie polskie) Liczba stron: zależnie od wydania NASZA OCENA 10/10 Posumowanie Plusy: + wszystko Minusy: – po lekturze czytelnik musi się zmierzyć z wieloma poważnymi myślami

Plik 796 McKillip Patricia A. Dziedziczka Morza i Ognia.rar na koncie użytkownika wojtek3101993 • folder 1155 ebookow • Data dodania: 14 kwi 2012 Wykorzystujemy pliki cookies i podobne technologie w celu usprawnienia korzystania z serwisu Chomikuj.pl oraz wyświetlenia reklam dopasowanych do Twoich potrzeb.

Trzeci tom i kolejny smok na okładce „Brisingr” oznacza „ogień” w pradawnej mowie – zapomnianym języku, który służy przede wszystkim do rzucania zaklęć. To także tytuł trzeciej, przedostatniej odsłony cyklu Dziedzictwo Christophera Paoliniego. Czy autorowi udało się jeszcze bardziej rozpalić czytelników przynajmniej równie dobrą książką jak Najstarszy? Czy raczej skutecznie ugasił ich oczekiwania? Odpowiedź na to pytanie nie jest tak oczywista. Największy problem z tą częścią jest taki, że praktycznie rzecz biorąc, nie posuwa fabuły naprzód. Czuję się, jakbym oglądał Między słowami młodej Sofii Coppoli, gdzie w samym filmie właściwie nic się nie dzieje i obserwujemy grę ujęć między bohaterami, a akcja jest jakby obok. O ile obrazowi reżyserki nie można ująć sporej dozy artyzmu, za którą go doceniamy, o tyle u Paoliniego nie można powiedzieć, żeby podobna rzecz miała miejsce. I tu właśnie jest pies pogrzebany. Niestety, ale trudno mi wymienić zdarzenia, które bym kojarzył z tą książką – znalazłyby się może trzy, które zrobiły na mnie wrażenie na tyle, aby warte były porcji mojej pamięci (najazd Eragona na siedzibę jednej z jego nemezis, oblężenie dowodzone przez Rorana czy pobyt jeźdźca w Ellesmérze i jego skutek). Pod koniec znalazłem dramatyczną i wstrząsającą (w zamiarze autora) rozmowę smoczego jeźdźca z nauczycielem, dotyczącą pochodzenia Eragona, ale trudno byłoby mi powiedzieć, abym był szczególnie zszokowany tą genezą. Taka skromna liczba ciekawych wątków w tak obszernej pozycji, to trochę za mało jak na mój gust. Dla porównania – z Najstarszego pamiętam znacznie więcej. Zastanawiam się jednak, czy to trochę nie sztuka – napisanie ponad sześciuset stron właściwie o niczym i zrobienie tego na tyle atrakcyjnie, aby od razu nie rzucić tekstu w kominek, wymaga pewnej subtelności w manipulowaniu uwagą czytelnika. Największe wyzwanie to jak go nie znudzić i to się akurat autorowi udało. Nie czułem potrzeby zmiany lektury na coś ciekawszego. Jak Paolini to zrobił – do dzisiaj nie mogę rozgryźć. Może przyczynił się do tego jeden z bohaterów. Tym razem, mimo mych najszczerszych intencji, nie mogę powiedzieć, aby był to nasz drogi protagonista Eragon, który wpada w sidła sztampy i z niej nie wychodzi długi czas, przez co staje się zdecydowanie mniej interesujący. Za to z nawiązką wybija się na pierwszy plan Roran, jego kuzyn , którego losy śledziłem z nieudawaną uwagą. Uważam, że to jedna z nielicznie dobrze napisanych od początku do końca postaci u Paoliniego, a to już coś. Taki rodzynek na tle całej reszty. Pozostałe dramatis personae – czy to elfy, czy ludzie – sprawiają dokładnie takie samo wrażenie jak we wcześniejszych tomach historii. Na tym polu trudno też mówić o jakichkolwiek zmianach. Utrzymanie ciekawości czytelnika nie jest na pewno zasługą stylu, który jest taki jak w Najstarszym. Najwidoczniej pisarz postanowił trzymać się tego, co się sprawdziło i spodobało czytelnikom w drugiej części. Dalej mamy wszystko ujęte w dość prostych zwrotach bez wyszukanych hiperboli, metafor czy też górnolotnego słownictwa. Przyznam, że przy tej fabule, którą nam autor prezentuje, jakiś postęp w tej sferze też by się przydał, ale go najzwyczajniej w świecie jednak nie uświadczymy. Świat przedstawiony także zostaje w dużej mierze taki sam. Poznałem trochę nowych miejsc (jak chociażby wspomniana siedziba wrogów czy oblegane miasta, mamy okazję też zwiedzić parę miejsc w stolicy elfów), ale żeby one były szczególnie charakterystyczne, to bym nie powiedział. Brakuje mi lokacji, które wryłyby mi się pamięć, a w Najstarszym było ich parę. No cóż, nie ukrywam, że oczekiwałem więcej, a dostałem właściwie to samo, tylko dodatkowo gorzej fabularnie. Druga część rozdmuchała moje nadzieje jak balonik, a jednak w którymś momencie Paoliniemu skończył się hel. Nic, w porównaniu do drugiego tomu, się nie rozwija. Nie ma żadnej nowej jakości, o ciekawych postaciach nie wspominając. Nie pozostaje nic innego tylko czekać i liczyć na to, że finale grande będzie punktem zwrotnym i jednak zobaczymy krok do przodu. SZCZEGÓŁY:Tytuł: BrisingrWydawnictwo: MagAutor: Christopher PaoliniTłumaczenie: Paulina Braiter Gatunek: baśń, fantasyData premiery: stron: 651ISBN: 978-83-6640-902-6

Gra o tron (książka) Starcie królów. Księżniczka Arianne Nymeros Martell lub po prostu Arianne Martell – członkini rodu Martell, pierwsze dziecko i córka księcia Dorne, Dorana Martella i jego żony, lady Mellario. Zgodnie z prawami Dorne, jest dziedziczką tronu Dorne i Słonecznej Włóczni i w przyszłości będzie rządzić regionem. Patronat Hawkins, Scott - "Biblioteka na górze Opiec" Evenson, Brian - "Dni ostatnie" Ukazały się Golden, Christie - "Sylwana" Pawełek, Jakub - "Cena pamięci" Darda, Stefan - "Czarny Wygon" (wydanie zbiorcze) Darda, Stefan - "Dom na wyrębach" (2022) Matharu, Taran - "Zwycięzca" Rowling, Joanne K.; Kloves, Steve - "Fantastyczne zwierzęta. Tajemnice Dumbledore’a. Scenariusz oryginalny" Stephenson, Neal - "Cryptonomicon" (2022) Anderson, Poul - "Gwiezdny statek" Linki Tytul oryginału: The Riddlemaster of Hed Krótki opis: Seria fantasy Patricii A. McKillip. Książki: McKillip, Patricia A. - "Dziedziczka Morza i Ognia" McKillip, Patricia A. - "Harfista na wietrze" McKillip, Patricia A. - "Mistrz Zagadek z Hed" Artykuły: Konkurs Wygraj "Grzechy ojców" Artykuły Pasje mojej miłości Ekshumacja aniołka Śniadanie wdowy, opowiadanie ze zbioru "Upiory XX wieku" Wywiad z Barkerem "Kraina Lovecrafta" - książka a serial Recenzje Maszczyszyn, Jan - "Broilia" Jimenez, Simon - "Ptaki, które zniknęły" Hawkins, Scott - "Biblioteka na górze Opiec" Cummings, Sean - "Cowboy Bebop. Requiem dla Czerwonej Planety" Samatar, Sofia - "Skrzydlate opowieści" Kres, Feliks W. - "Żeglarze i jeźdźcy" Herbert, Brian & Anderson, Kevin J. - "Książę Kaladanu" Evenson, Brian - "Dni ostatnie" Fragmenty Miela, Agnieszka - "Grzechy ojców" Simak, Clifford D. - "Czas jest najprostszą rzeczą" Dick, Philip K. - "Radio Wolne Albemuth" Masterton, Graham - "Manitou" Heuvelt, Thomas Olde - " Echo" Asimov, Isaac - "Prądy przestrzeni" Crichton, Michael - "Park Jurajski" Szmidt, Robert J. - "Uderzenie wyprzedzające" . 124 444 63 274 125 186 148 342

dziedziczka morza i ognia